ORIGO

Mijn hulphond Origo is altijd bij me. Mensen vragen zich vaak af waarom, en dat wil ik best uitleggen. Toen ik vijf was ben ik in de klas bedreigd door een vader die in de war was, terwijl de juf niets durfde te doen. Daarvan ben ik zo geschrokken dat ik daarna heel angstig ben gebleven voor de klas.

Gek genoeg helemaal niet zo voor andere dingen, zelfs optreden, maar het is wel heel onhandig. Ik heb een posttraumatische stressstoornis, zoals soldaten die iets heftigs hebben meegemaakt, en daarvoor ben ik behandeld. Naar school gaan blijft echter moeilijk; Origo helpt me daarbij. Hij is geboren in Zweden, en heeft bij Fom Valorie een lange training gehad als hulphond. Hij mag mee de klas in, en kan mijn spanning voelen opkomen voordat ik dat zelf merk. Origo haalt me daar dan uit, wat heel fijn is. Een hulphond moet altijd heel sterk op zijn baas gericht blijven om zijn training niet te verleren. Daarom moet hij ook buiten school altijd bij me zijn, en ben ik de enige die hem mag verzorgen en blijven trainen. Niemand anders mag hem aaien of aanspreken, zelfs mijn ouders en broer maar een of twee keer per dag. Hij is ook buiten school gewoon mijn beste maatje, en het maakt hem gelukkig helemaal niets uit wat ik doe, al is het optreden in een volle schouwburg.